چند روزی است “آقا” سخن نگفته با ما. چند روزی است با ما سخن نگفته بابا. هوایی شده این دل. دل ما هوس نور کرده است. ما گناهی نداریم؛ آخر بابای ماست خامنه ای. نه، من یتیم نیستم. “آقا” دارم بالای سرم. سایه اش مستدام. عمرش مدام که تا خامنه ای هست مرا غم بی پدری نیست. من یک بسیجی ام. دانیال میدان شوش و معتقدم؛ در شرایطی که شب پرستی تبدیل به مد روز شده، همان بهتر که ماه را مدح کنی. آری، من یک بسیجی ام؛ فلافل خور کوچه کثیف مسجد ارک. فلافلی که ارزان ترین ساندویچ این دنیاست. با نوشابه 1000 تومان. البته اگر فلافل از نوع مخصوص باشد و درون ساندویچ، “ابو حیدر” فلافل فروش 5 عدد قرص فلافل گذاشته باشد می شود 1500تومان. ما ایرانی های غیرتی صبح تا شب فلافل بخوریم، شرف دارد کشور را به دست اصلاح طلبان بسپریم که مثلا آمریکا دست از سر تحریم ما بر دارد. با اصلاح طلبان بود، ایران الان در اشغال آمریکا بود و اگر خامنه ای نبود، خاتمی آنقدر بزدل و ترسو بود که به چکمه یانکی ها برای پرپر کردن گل های اطلسی چراغ سبز نشان دهد. خاتمی استعداد این کار را داشت اما “آقا” نگذاشت و آن زمان هنوز نه خبری از “خادم ملت” بود و نه راستش عمارها شکوفه زده بودند. کوفه کرده بودند اینجا را اگر خامنه ای نبود. بگذریم که اصلا اگر خامنه ای نبود دلتنگی غروب آدینه می کشت ما را. یک بار نوشتم؛ “عبای رهبر ما بیرق علمدار است” و بر منکرش لعنت که؛ “خیمه حسین در زمانه ما بیت رهبری است”. ولایت شرح عاشقی است و ولایتمدار نه این است که فقط باید از دشمن فحش بشنود. تیغ نقد دوست را هم باید تحمل کرد و این شرط زلال شدن مالک اشتر نخعی است که؛ فتنه خوارج اصلا تقصیر تو بود مالک، که جلوتر از علی و تندتر از علی و با افراط، خودت را رساندی به در خیمه معاویه. مگر نباید پشت سر مولا قدم برداشت؟ ما که خوارج هستیم، یا ما که ساکت نشسته ایم، یا ما که پشت سر علی گام برداشته ایم، یا ما که سرما را بهانه کردیم و جنگ را بی خیال شدیم، یا ما که گرما را، یا ما که با علی عکس داشته ایم، علی از ما از همه ما راضی است ولی از دست تو ناراضی است. تو ظلم کردی به سران قاسطین و تو ای عمار این روزهای واپسین! تو هم مگر “آقا” نگفت؛ “به احدی ظلم نکنید؟” تو از گل نازک تر گفتی به خار و به موازات فحش خواهر و مادر دشمن به تو، من هم تو را نقد می کنم تا علی تنها نماند! و من بنازم پیچیدگی فتنه را حتی در خیمه ارباب، که؛ ابن فلان! مگر حسین دیشب در شب عاشورا نگفت؛ بروید و از گرد من رها شوید. من قول می دهم تا همین جا هم که شما آمدید، بهشت را تضمین تان کنم؟”، پس منتظر چه هستی؟ اینجا با حسین بمانی، دنیایت را می دهی و جنت نصیبت می شود اما اگر از کربلا بیرون بروی، هم این دنیا و هم آن دنیایت تضمین می شود. هم فال و هم تماشا. در ثانی، حسین گفت؛ برگردید. خودش گفت. مگر اطاعت از امر امام واجب نیست؟ مگر حسین، امام مفترض الطاعه نیست؟ نکند اگر از گرد حسین دور نشویم، یک راست برویم جهنم؟ بیا به امر مولا گوش کنیم و او را در میان این گرگان گرسنه تنها رها کنیم!! و تو ای عمار این روزهای واپسین! مگر “آقا” نگفت؛ “وحدت را حفظ کنید؟”، پس چرا قلم برداشته ای و هنوز داری نقد می کنی، خواص بی بصیرت را؟ تو الان مصداق بارز خوارج و یک ضد ولایت فقیه بالفعل شده ای! بدتر از سران فتنه. جذب حداکثری شاید شامل حال سران فتنه هم بشود، اما تو ای عمار بی بصیرت! برو بیرون از کشتی انقلاب! که درست بر خلاف لافی که می زنی دل ولایت را شکسته ای!

آری برادر! ولایت پذیری شرح عاشقی است و بی خون دل خوردن، صفایی ندارد. همه باید تو را بکوبند همه. بیگانه جدا، دوست جدا، منتقد جدا، دشمن جدا، سران فتنه جدا، خواص بی بصیرت جدا، همه باید در شکستن دل تو سهیم باشند. سر تو با سنگهای مختلف باید بشکند و بغض تو با اشک های مختلف و حتی از بسیجی سنگر ندیده هم نباید بپرسی، که دوست چرا می شکند. اتفاقا بهترین بسیجی شاید آن بسیجی است که در خانه بنشیند و هر وقت شورای هماهنگی تبلیغات اسلامی به موبایلش زنگ زد که الان شما را دعوت می کنیم به 4 خط مطلب نوشتن در حمایت از ولایت، آن وقت بگوید؛ سمعا و طاعتا، که دمم گرم، الان شدم خود عمار!

آری برادرم عمار یاسر! مقصر مالک نبود، تقصیر روشن گری های تو بود! و خوب شد تو همان زمان به شهادت رسیدی. اینجا برای هر پروانه ای که گرد شمع ولایت می گردد، یک حرف در می آورند اما جناب عمار! این را بدان که ما داعیه نداریم عماریم اما ما هم جز علی کسی را نداریم. ما فقط یک ماه می شناسیم و آن خامنه ای است و ولایت پذیری ما عاشقانه است. ما عقل را تعطیل نکرده ایم، مقصر گوش ماست که بدهکار اراجیف نیست. ما با هیچ زخم زبانی، چه از طرف دوست، چه از ناحیه دشمن، این نماد “زیارت ناحیه” را رها نمی کنیم. این حضرت سید علی را رها نمی کنیم. بدبختی، “دشمن” هم این روزها برای ما موحد شده! و به ما می گوید؛ چرا خامنه ای را با خدا اشتباه گرفته اید؟!

روزی یکی از همین سران فتنه یا شاید با تخفیف یکی از این خواص بی بصیرت، در نماز جمعه تهران که عده ای دعا می کردند تا “پاینده” بماند، گفت؛ “غربی ها  مثل گاو تحلیل می کنند”. من فکر می کنم ایشان آن زمان هم اشتباه کرده بود. غربی ها مثل گاو تحلیل نمی کنند. این اهانت به گاو است. گاو حیوان ارزشمندی است که بر 2نوع است؛ گاومیش و خود گاو و من در این تقسیم بندی، گوساله را گذاشتم بزرگ شود تا در آینده ای نزدیک گاو صدایش کنم و الکی بر تعدد قرائت ها درباره گاو اضافه نکنم. گاو و گاومیش شیر می دهند اما غربی ها در “گوانتانامو”، در “ابو غریب”، در “غزه غریب”، در “افغانستان بی نوا”و در “عراق پر از داغ” شیره جان آدمی را، خون آدمی را مثل زالو می مکند. گاو پوستش مفید به حال آدمی است اما غربی ها پوست شان کلفت تر از این حرفهاست که به کار آدمی بیاید. گاو شاخ دارد اما شاخ نمی زند ولی غربی ها بدون شاخ دارند به این و آن شاخ می زنند. گاو فقط “ما ما” می کند و این نشان می دهد گاو و به خصوص گاومیش، نه مثل غربی ها هستند که اهل “من من” کردن و منیت سنتی و بربریت مدرن باشند. بگذریم که از شیر گاو می توان فراورده های لبنی فراوانی نظیر سرشیر، خود شیر، ماست، پنیر، کره، خامه، خامه شکلاتی و دوغ به دست آورد. اینها حالا جدای از شیرموز، شیرهویج، شیرپسته، شیرقهوه، شیرکاکائو، شیرکوفت، شیرزهرمار، شیر بی خورشید و شیرین عسل می باشد. من که گمان دارم مدفوع گاو هم برای زمین های کشاورزی آدمی مفید است اما کود پر فایده کجا، مدفوع غربی ها کجا؟ حالا اگر وقت ضرورت، رعایت نجس و پاکی را می کردند، باز می شد مدفوع غربی ها را با کود گاو قیاسی ولو مع الفارق کرد که بی شک خود غربی ها را با گاو مقایسه کردن، توهینی بزرگ به همه گاوهاست.

گاو حتی وقتی می خواهد از عرض خیابان رد شود به سمت چپ و راستش نگاه می کند اما غربی ها مثل خر وقتی می خواهند از عرض خیابان انقلاب اسلامی رد شوند، سرشان را عین گاو می اندازند پایین و به خاطر همین است که ما غربی ها را چه خر باشند و چه گاو، در فتنه اخیر فقط گذاشتیم که در همان چمن های کاخ سفید بچرند و برای همدیگر جفتک بیاندازند اما با علم به این جمله آخر من معتقدم غربی ها که مرادم از غربی ها در اینجا دشمنان ما و نه ساکنین مغرب زمین است، عین خر تحلیل می کنند. به “عرعر” خر اگر بتوان نام تحلیل نهاد به تحلیل غربی ها هم می توان.

آری، دشمن جمهوری اسلامی، خر است و یا با ارفاق اگر بخواهیم بگوییم، خودش را زده به خریت و نمی داند که الگوی ما در پرستش خدا، در حریت، در عبادت، خامنه ای است. دشمن، خر است و تهدید کرده ما را به جنگ. چند روز خامنه ای با ما سخن نگفته، زبان دشمن دراز شده. دشمن که همچین 5 روز روی مولای ما را دور می بیند، دور برش می دارد. از بس که آمریکا و اسراییل مثل سگ از رهبر ما می ترسند. خامنه ای اما حکیم است و تهدید دشمن هم هارت و پورت. دشمن جگرش را داشت چرا تا الان به ما حمله نکرده است؟ عرضه اش را ندارد. آخر کدام خری به جنگ شیر می رود؟ نه، خامنه ای تا خدا را دارد غم ندارد. خامنه ای اما همان دست خداست که دقیقا بر سر ما مشغول نوازش است. ما ستاره ها مردانه ایستادن را از حضرت ماه به ارث برده ایم. ما ملت به امام خود رفته ایم. ایستادگی را از مولای خود آموخته ایم. ما هم با اینکه ستاره ایم اما شده ایم شبیه ماه. خامنه ای خوب نسلی پرورش داده. مثل خمینی. اگر زمان امام، بسیجیان خمینی از عرض اروند وحشی رد شدند که روزی ? بار جزر و مد داشت، ما هم دست رد زدیم به سینه سایت هایی که در فضای سایبر دقیقه ای 2 بار و وحشتناک “آپ” می شدند. پدران ما خرمشهر را آزاد کردند، در جنگی که دشمن را می دیدند و ما ایران مان را باز هم خرم نگه داشتیم در جنگی که دشمن را نمی دیدیم و هر چه می دیدیم دوست بود و دشمن در لباس دوست فرو رفته بود. آی قصه قصه قصه، نون و پنیر و پسته؛ آمریکا و اسرائیل ما را تهدید به جنگ کرده. عیبی ندارد. ما می گوییم؛ آخ جون، جنگ! خرخره آمریکا را می جویم و اجازه نمی دهیم یک مو فقط یک مو ز سر علی کم گردد. قصه تمام! کلا همین دو سه خط بود؛ کلاغ بی بی سی نرسید به خانه اش! حالا یک قصه دیگر؛ یکی بود، یکی نبود؛ غیر از خدای مهربون هیچکی نبود. روزی دشمن برای کشوری به نام جمهوری اسلامی هارت و پورت زیادی کرد و ما هم چون اصلا سرمان درد می کرد برای دعوا به دشمن گفتیم اگر مردی بیا جلو و اسرائیل دید که زورش به ما نمی رسد، رفت تا به کودکان شیر خوار غزه حمله کند. قصه ما به سر رسید اما آمریکا که زورش به ما نمی رسید، این بار دم از تحریم زد.

عمو زنجیرباف! بگذار برایت قصه بگویم؛ قصه های واقعی. داستان راستان: سجده بر اشرف مخلوقات را شیطان تحریم کرد. پیامبر ما در همین تحریم بود که دین اش را جهانی کرد. آدم در تحریم بود که در عرفات حوا را شناخت. یونس در شکم ماهی در تحریم بود. موسی در خانه فرعون. یعقوب در کنعان. یوسف در قصر زلیخا. نوح را پسرش تحریم کرده بود. ابراهیم را حب اسماعیل. عیسی را بغض اسرائیل. محمد را کینه ابوسفیان. آمریکا عددی نیست. بهتر است با “سفیانی” بیاید. ما عادت کرده ایم به “شعب ابوطالب” و خرما خوردن های 40 نفری. خمینی در تحریم بود، اصلا تبعید بود، که انقلاب به ثمر نشست. خامنه ای در همین تحریم بود که گفت: من هم به دشمن باج نمی دهم. پدران ما در تحریم حتی در تحریم سیم خاردار پوزه دشمن را به خاک مالیدند و یک تفنگ را چهل نفری استفاده می کردند. در “جزیره شمالی” 40? بسیجی که در محاصره و تحریم بودند از یک قمقمه 40 نفری آب خوردند و چند نفری هم با لب تشنه شهید شدند. ما هم راستش آخر سر نفهمیدیم در تحریم هستیم یا داریم بمب هسته ای می سازیم؟! ما در تحریم هستیم، دشمن هیچ غلطی نمی تواند بکند، اصلا چرا بیرون بیاییم از تحریم؟ آمریکا! تو را به جان اسراییل، تحریم هایت را بیشتر کن! اما این را آویزه گوش خود قرار بده که شهادت را نمی توان تحریم کرد؛ زندگی را شاید! اما به کوری چشم تو ما در تحریم هم بهترین زندگی را می کنیم و با عزت زندگی می کنیم.

ما در تحریم بودیم و آمریکا برای انقلاب مخملی هزینه کرد و نتیجه اش شد ? دی. پولی که آمریکا حرام کرد برای انقلاب آرام در ایران، اگر خرج گرسنگان غرب می کرد ما الان در اروپا و آمریکا هیچ کارتن خوابی، نداشتیم. این همه بدبخت و بیچاره در غرب نداشتیم. اصلا خدا ما را به تحریم، عادت داده. ما در رنج، قد کشیده ایم. ما با زبان تشنه و شکم گرسنه، وقت افطار لب به طعام باز می کنیم. دشمن چقدر خر است که در آستانه ماه رمضان ما را تحریم می کند! ما به تحریم راضی نمی شویم؛ آمریکا مرد است با ما بجنگد. دل ما برای جنگ، تنگ شده. برای تفنگ. برای فشنگ. برای سنگرهای قشنگ. ما خیلی وقت است جهاد نکرده ایم. ما خیلی وقت است به شهادت نرسیده ایم. دشمن دارد ما را از آروزی مان می ترساند! همه تمنای ما شهادت در رکاب خامنه ای است. عشق ما، هستی ما، مستی ما خامنه ای است. با آل علی هر که در افتاد ورافتاد. لعن علی عدوک یا علی. از اولی بگیر بیا جلو اما زیاد به شیخ نزدیک نشو. نامرد بدون هیچ سندی، نقل  “یا سند من لا سند له”، ادعای تجاوز می کند!!

آمریکا! آمریکا! در جنگ بعدی، ما باز هم با نی ساندیس آمدیم، مثل شیخ نگویی تقلب شده ها! شیخ را بی خیال شو. پس فردا به خود شما هم تهمت می زند. از ما گفتن بود. نمک جمهوری اسلامی را خورد و در مصاحبه با بی بی سی، نمکدان شکست؛ نمک شما را کجا می خواهد بشکند، خدا عالم است. البته یک بار نمک شما را شکست و بر قانونی بودن دولت صحه گذاشت که چون کسی تحویلش نگرفت در گفت و گو با شما باز همان حرف های قبلی خود را تکرار کرد. خلاصه ای آمریکا! ما باز هم با اتوبوس نظام می آییم و با تو حکومتی می جنگیم. تا وقتی حاکم علی است، جنگ ما هم حکومتی است. ما در مواجهه با آمریکا، جز رهبر گوش به فرمان احدی نمی دهیم.

آمریکا! حریف هوندا 125 بسیجی ها می شوی، بسم الله! ما با ماه، تو با یک لشکر گناه، بجنگ تا بجنگیم. آخ جون جنگ! تو بدبختی مرد جنگ نیستی و به جای دشمن اصل کاری ات، زورت را به مردم افغانستان و عراق می رسانی. طرف حساب تو ما هستیم. مردی، با ما بجنگ. عرق گیر اوباما را پرچم می کنیم. مسواک می زنیم به دهان بوش. ما فرزندان پدران مان هستیم. تندتر از آنها. ما از نسل مالک ایم. تندتر از بلال. ما دانیال های میدان شوش ایم. ما را یادت که نرفته؟ ما همانهایی هستیم که داغ انقلاب رنگی را به دل تو باقی گذاشتیم. به “نی ساندیس” فکر کن، ما یادت می آییم و باز هم نی ساندیس را فرو می کنیم در چشم ات. ما تندرو ترین فرزندان حیدر کراریم. چیزی از جنس مالک اما این بار به در خانه معاویه برسیم، خبری از برگشت نیست. چون علی تنها نیست. چون ما اهل کوفه نیستیم. دست خدا بر سر ماست. خامنه ای رهبر ماست. ما تندرو ترین بسیجیان تاریخ هستیم. صبر و حال و حوصله هم نداریم. قاطی کنیم، بد قاطی می کنیم. ما نی ساندیس نظام مان را چنان در چشم تو فرو می کنیم، که انتقام خون نوزاد فلسطینی هم گرفته شود. چه کنیم که تو مرد جنگ نیستی. فقط هارت و پورت می کنی.

سربازهای تو آنقدر سلاح به خودشان آویزان کرده اند که نا ندارند راه بروند اما ما سبکباریم. فقط ایمان به خدا داریم و یک ناخدای باخدا و یکی هم نی ساندیس. می خواهی چشم ات را کور کنیم، بیا جلو. جنگ در فضای سایبر ما را ارضا نمی کند. ما می خواهیم صدای سیلی مان برق 3 فاز از کله ات بپراند. ما عادت کرده ایم به جنگیدن در حین تحریم و من گرسنه بودم که خبر شهادت پدرم را شنیدم.

اتفاقا آن روز هم، روز 9 دی را می گویم؛ که نی ساندیس را فرو کردم در چشم تو روزه بودم و چون می خواستم تو تا فیها خالدون بسوزی، روزه ام را با “تی تاب” نظام مقدس جمهوری اسلامی باز کردم و تو ای امریکا! چون اساسی سوختی، گفتی؛ ما به عشق ساندیس آمده ایم. پس چی خیال کردی؟ ما به عشق ساندیس آمده بودیم دیگر. ما تا خدا را داریم، تو ما را از لات و عزی تحریم کن. ما تا خامنه ای را داریم، تو ما را از کدخداهای این دنیا تحریم کن. ما تا فرزندان رهبر را داریم، تو ما را از آقازاده ها تحریم کن. ما تا فلافل مسجد ارک داریم، تو ما را از مک دونالد تحریم کن. ما تا مسجد ارک را داریم، تو ما را از مسجد ضرار تحریم کن. ما تا نوای حاج منصور را داریم، تو ما را از صدای زلم زیمبو تحریم کن. ما تا حسین را داریم، تو ما را از یزید تحریم کن. ما تا کربلا را داریم، تو ما را از آمریکا تحریم کن. ما تا عاشورا را داریم، تو ما را از 11 سپتامبر تحریم کن. ما تا ساندیس را داریم، تو ما را از هر ماده غذایی دیگر تحریم کن. ما تا نی ساندیس را داریم، تو ما را از هر سلاح نظامی دیگر تحریم کن. حالا کم آوردی سوت بزن!

و ما تا دود اگزوز موتور قراضه بچه بسیجی ها را داریم، تو ما را از شتر جنگ جمل تحریم کن. ما تا دوکوهه را داریم، تو ما را از کوهان شتر تحریم کن. تحریم کن دیگر! ما خودمان اهل روزه هستیم خنگ خدا! چه چیزی را می خواهی تحریم کنی؟ ما تا شهادت را داریم، تو ما را از زندگی تحریم کن. از مادر آخر زاییده نشده ای. ما نو گل بهار بودیم، تو هیچ غلطی نتوانستی بکنی، الان که هر کدام مان یک پا درختیم! کلفتی قطر درخت ما را می خواهی بفهمی، به ما حمله کن! ما که می گوییم؛ آخ جون، جنگ!

آمریکا! تو اگر جواب همین “آخ جون، جنگ” مرا توانستی بدهی، من از همه عقایدم دست برمی دارم. قلم که نیست؛ جوهر پر گوهر خون پدرم است. پدر من یک شهید حکومتی بود. هیچ کدام از سربازان تو، خاک بر سرت! حکومتی نیستند. کدام آمریکایی تا به حال به عشق کاخ سفید از جان خودش گذشته؟ من اما مستاجر نیستم؛ خانه ام بیت رهبری است و تو کم آوردی، سوت بزن. تو فقط به درد همین سوت زدن می خوری و البته گه زیادی می خوری و چون جرئت اش را نداری، فقط هارت و پورت می کنی. تو بی شماری؟ غلط کردی بی شماری. تو بی شعوری و زورت را فقط بلدی به دخترک صبرا و شتیلا نشان بدهی. اگر مردی، با ما بجنگ. ببخشیدها! اما آدمی خوب است وقتی حرف می زند، از دهانش حرف بزند. همین سینه زن های حاج منصور برای تو کافی هستند که سرت را روی سینه بگذارند. اغلب بچه جنوب شهرند. بچه جنوب شهر، می دانی یعنی چه؟ بچه جنوب شهری، با نی ساندیس نمی آید. با نیزه می آید و آپاندیس ات را سوراخ می کند. تو از پس سینه زن های یک صحن مسجد ارک بر نمی آیی. ما لخت می شویم سینه می زنیم. حکایت “تن رها کن، تا نخواهی پیرهن”. ما را از تحریم پیرهن نترسان. کم آوردی سوت بزن!

• بگذار کمی گریه کنم

آن ریکاوری که روزی گفتم استراحت بود اما نه به معنای راحتی که به معنای آماده تر کردن جسم و جان برای نبردهای جانانه. چیزی از جنس بازگشت رزمنده ها به دوکوهه بعد از عملیات. یعنی خودت را خوب بسازی برای جنگ بعدی. راستش در سفر حج که فکر می کردم برایم بهترین ریکاوری باشد، اینگونه نشد. حج برای من بیشتر نوعی خودسوزی بود تا خودسازی. یعنی که جمله معروف آوینی؛ “بمیری پیش از آنکه بمیرانندت”. سعی کردم بمیرم در این سفر و خود را بسوزانم. حج نوعی مرگ است یا بهتر بگویم نوعی برانگیخته شدن. یعنی خدا در حج به آدمی این فرصت را می دهد که بمیرد اما سرش بعد از بلند شدن به سنگ لحد نخورد، بلکه نگاهش گره بخورد به حجرالاسود. نوعی مرگ که بعدش باز هم فرصت زندگی در همین دنیا را داشته باشی. که در حج آدمی خانه خدا را زیارت می کند و در مرگ خود خدا را. بگذریم. هفته پیش رفتم شمال از راه جاده چالوس. مقصد ما شهر کلاچای بود. منزل یکی از اقوام. اگر نه به سبب و نسب که به گردش روزگار. به شدت منتقد اینگونه شمال رفتن جوانانم. کدام گونه؟ توضیح می دهم. اینکه به شمال بروی و خانه ای اجاره کنی و چند باری هم بروی دریا و چند تا بوق هم در تونل کندوان بزنی و هیچی به هیچی. حداقل آنهایی که مجرد هستند توصیه دارم برای شان درباره همین جاده چالوس. مفت از دست ندهید این جاده را. یک هفته هم برای ماندن در حاشیه این جاده کم است و چه بهتر که شبها به جای خانه اجاره ای در چادر مسافرتی بخوابید که صفایش بیشتر و قیمتش کمتر است. ابتدای این جاده جایی است به نام شهرستانک. یعنی از کرج به سمت شمال می شود سمت راست جاده. نزدیکی های سد کرج است و بسیار جایی دنج. حتما یک روزی در این شهرستانک بمانید و با مردمان بومی آنجا سعی کنید رفیق شوید. کوه های اطراف شهرستانک را از دست ندهید. آنقدر لازم نیست حالا کوهنورد حرفه ای باشید. صعب العبور نیست. بعد هم جایی نزدیکی سیاه بیشه، روستایی هست به نام “ولی آباد” که نماز خواندن در مسجد این روستا خیلی صفا دارد. من در یکی از مسافرتهای شمال در عهد مجردی ? شبانه روز در این روستا ماندم و خدا عالم است که چه پخته شد این خامی. اینکه نان بخوری از تنور داغ خانه ویلایی و در عین حال ساده پیر زنی که مادر شهید است. این روستا قبرستان با صفایی هم دارد و چند تایی هم شهید اهالی اینجا تقدیم اسلام کرده اند. بعد هم جای دیدنی دیگری که من در سفرهای ماضی به جاده چالوس رفتم روستای “الیت دلیر” بود. این روستا از پایین به بالا سمت چپ جاده چالوس است و این منطقه حاشیه ای جاده چالوس خودش به تنهایی هم ییلاق دارد و هم قشلاق. فصل سرد سال معمولا اهالی اینجا می آیند در حاشیه جاده جایی به نام “واسپول” منزل می کنند که با خود جاده چالوس فقط چند دقیقه فاصله دارد اما در فصل گرما اهالی می روند در شمال این حاشیه که روستای الیت دلیر  قرار دارد که حدود ? ساعتی راه می شود و چه هوای خنک و مطبوعی دارد. هم اینجا و هم راه دیگر این آبادی که به “انگوران” و “گیجان” ختم می شود. این را هم بدانید بد نیست. عده ای خوش ذوق به این روستا می آیند و در منتهی الیه این روستا ماشین خود را چند روزی به امانت نزد  اهالی می گذارند و خود دل به دامن طبیعت می زنند و فقط با ? ساعت پیاده روی و نه کوهپیمایی می رسند به شهر طالقان. یک بار من این کار را کردم و چه صفایی داشت. یعنی از وسط کوههای جاده چالوس بعد از ? ساعت پیاده روی، سر از شهر زیبای طالقان دربیاری، خیلی عالی است.  امتحان کنید؛ به تجربه کردنش می ارزد.  خیلی ارزان می شود مسافرت کرد به قول رضا امیرخانی. در اولین سفرم به روستای الیت دلیر، رفتم خانه مادر شهید درخشیده که امین چیذری هم همراهم بود. یک مادر شهید می نویسم، یک مادر شهید می خوانی. بنازم ناز صدای ولایت را که تا هر آبادی کشیده شده است. این مادر شهید کمی تا قسمتی با فقر دست و پنجه نرم می کند اما هر بار که نامی از مولای خوبان حضرت سید علی برده شد، باید می بودی و قطرات اشک را در چشمانش می دیدی. حکایت جالبی هم دارد مراسم شهید این مادر پیر. فقط این را بگویم که دست تنگی اجازه نمی داد این مادر برای پسر شهیدش مراسم بگیرد اما در عالم خواب می بیند پسرش را که می گوید؛ مادرم! غصه نخور. برای من مراسمی بگیر. فردا گوزنی می آید در جاده و این را خدا برای تو می فرستد تا قربانی کنی و برای من مراسم بگیری. فردای این روز مادر این شهید و دایی شهید در جاده کلاردشت با یک وانت مشغول تردد بودند که دیدند گوزنی آمد وسط جاده و راه را بست. کمی معطل شدند و بعد با کمک شانه خاکی جاده به مسیر خود ادامه دادند اما در پیچ بعدی جاده باز هم سر و کله این گوزن پیدا شد و اینگونه شد که مادر شهید داوود درخشیده یاد خواب دیشب خود افتاد. به برادر خود گفت: تو فقط در عقب وانت را باز کن و کاری ات نباشد. دایی شهید هم همین کار را کرد و گوزن آمد و عقب وانت جا خوش کرد. همه اهالی محل به درستی این واقعه صحه می گذارند و حتی مادر شهید درخشیده به یادگار، شاخ این گوزن را نگه داشته در گوشه اتاق کوچک خانه اش که بی شباهت به حسینیه محقری نیست … بگذار من کمی گریه کنم تا مابقی حرفها … “ای شهید، ای آنکه بر کرانه ازلی و ابدی وجود بر نشسته ای. دستی بر آر …”. به قرآن شهدا زنده اند. ولله شهدا هوای ما را دارند. شهدا خیلی با معرفت اند. باز هم خاطره ای بگویم از همین شمال و همین شهدا. سالها پیش پدر و مادر بابا اکبر یعنی همین پدربزرگ و مادربزرگ ما رفته بودند شمال به قصد تفریح که شباهنگام در جاده “ماسال” راه را گم می کنند. نیمه شب می رسند به یک روستا و پدربزرگ که دیگر نای رانندگی نداشت ماشین را خاموش کرد تا بلکه صبح شود و نور خورشید راه را در آن تاریکی نشان شان دهد. لحظاتی بعد خانمی به شیشه ماشین می زند که بیایید منزل ما. اینطوری خوب نیست. تا فردا صبح ما یک کلبه درویشی داریم. یک شب را بد بگذرانید. سخن کوتاه کنم. پدربزرگ و مادربزرگ ما می روند خانه این خانم و دقایقی بعد که مرد این خانه وارد می شود، بی مقدمه می گوید؛ شما پدر و مادر شهید اکبر قدیانی نیستید؟ جواب می شنود که آری. این مرد دوباره می گوید؛ من سالها پیش با فرزند شما در حوزه هنری و کارخانه ایران کاوه رفیق بودم. شلوغی تهران روی مخم بود و آمدم شمال. دیشب خواب اکبر را دیدم که گفت: فردا مادر و پدر من در این دیار غریب هستند. به خانه ات راه شان می دهی؟ … بگذار کمی گریه کنم تا مابقی حرفها.

• به جای مگس، زنبور باشیم

بر خلاف دیگر دوستان وقتی یکی از من بپرسد از شمال چه خبر؟ به جای اینکه بگویم بد حجابی غوغا می کرد، از آرامش دریا، شکوه جنگل و خنکای نسیم صبحگاهی جاده کلاردشت به عباس آباد سخن می گویم. خواهش می کنم این سطور را سیاسی نخوانید. من به همان اندازه که با اصل گشت ارشاد موافقم، از آرا و عقاید امثال مشایی نگرانم. حرف من چیز دیگری است. خصلت مگس داشتن کفران نعمت خداست. برخی از ما به جای آنکه زنبور باشیم و روی گل بنشینیم، قناعت کرده ایم به مگس بودن و نشستن روی گه. یعنی که فقط نیمه خالی لیوان را می بینیم. یعنی که غیرت ما بوی تعصب بیجا می دهد. منظورم بیشتر ما آقایان است. همه فکر و ذکر ما شده حجاب خانم ها. اتفاقا در این سفر من به کرات دیدم جوانانی از مرد و زن که داشتند در دل طبیعت نماز اول وقت می خواندند. بیاییم خوبی ها را هم ببینیم. نسل جوان ما همین نسل اعتکاف، همین نسل ? دی، همین نسل شب های رمضان الکریم است. جز این است؟ حالا گذشته از اجتماع، در محیط خانه و خانواده هم ما معمولا غیرت الکی خرج می کنیم. به حجاب خواهر و مادر خود، به ناموس خود بسیار حساس هستیم، اما وقتی چشم خودمان به جمال عروسکی روشن می شود، با همان چشم، شکار می کنیم! خدایی غیر از این است؟ برخی از دوستان آنقدر ریز از جزئیات حجاب بد عده ای از زنان انتقاد می کنند که آدم می ماند وقت خیره شدن، چقدر دقیق چشم شان کار می کرده! باز هم می گویم من اینجا از موضع اخلاق و نه سیاست، دارم حرف می زنم. با نگاه مردانه نمی توان مشکلات زنانه را حل کرد. سیاسی کردن موضوع بدحجابی هم چیزی را درست نمی کند و از طرفی بدحجابی فقط مقوله ای مختص به خانم ها نیست. من در این سفر اگر قرار است نقاط منفی را ببینم اتفاقا معتقدم بی حیایی عده ای از مثلا مردها بیشتر از بدحجابی عده ای از خانم ها بود. بگذریم که بیشتر از این ادامه بدهم برایم گله به گله کامنت می آید که داداش حسین فمنیست شده!

• شیخ بی سواد در “پلرود”

از جاهای بکر شمال که کمتر دستخوش فکر کج آدمی زاد شده، جایی است که الان آمارش را به شما می دهم. از سمت شرق به غرب، اولین شهر استان گیلان چابکسر است و بعد کلاچای. کلاچای بخشی است با ? شهر واجارگاه و کلاچای. از کلاچای به طرف جنگل که حرکت کنی، می رسی به بخش رحیم آباد. کمی آن سوتر از رحیم آباد، املش قرار دارد که اگر نه بهترین که بیشترین چای منطقه مال همین جاست. بهترین چای هم بی شک چای لاهیجان و فومن است. لطفا هنگام نوش جان کردن چای شمال به مزه اش کاری نداشته باشید. به این فکر کنید که بعد از نوش جان کردن، به اعصاب شما آرامش می دهد. عطر و طعم و مزه را ما امروزه فدای اصل چای کرده ایم و این هم کفران نعمتی دیگر است. و اما رحیم آباد را که تمام کنی و باز هم به طرف جنگل حرکت کنی، می رسی به منطقه اشکورات و جاده اشکور. در این جاده منطقه ای هست به نام “پلام”. پلام رودخانه ای دارد به همین نام که بخشی از رود “پلرود” است که به دریا می ریزد. آب تنی کردن در این رودخانه را به خصوص در بخش پلام از دست ندهید که به کوری چشم سران فتنه صفایی دارد برای خودش. یعنی جان می دهد این شیخ بی سواد را بیاندازی داخل پلرود و بعد به او بگویی؛ حالا اگر مردی با بی بی سی مصاحبه کن و البته شیخ در پلرود باید مراقب خودش باشد. بالاخره خطر تعرض همه جا شیخ را تهدید می کند. در این نواحی “سفید آب” هم هست که بی واسطه از چشمه کوه های اینجا بیرون می آید و امروز آب شرب کلاچای و رحیم آباد و رودسر از همین سفید آب تامین می شود. دیگر نکته اینکه اگر این سلسله کوه منطقه اشکور را تا آخر بالا بروی، می رسی به جایی که دیگر جاده خاکی می شود. اینجا ماشین شاسی بلند به کار آدمی می آید تا با ? ساعت رانندگی در جاده خاکی، سر از شهر الموت قزوین در بیاوری. یعنی رسیدن به شهر قزوین بدون استفاده از بزرگراه قزوین – رشت که می گویند خیلی خوش منظره و زیباست اما ما کجا و ماشین شاسی بلند کجا؟ و اما این رودسر که نوشتم “قم شمال” است. حوزه علمیه ای دارد قدیمی با نزدیک ??? سال سابقه. خانواده شهیدان جنیدی، پدرشان روزگاری امام جمعه همین شهر رودسر بود که الان به رحمت خدا رفته اند. من در کتاب “نه ده” چند باری نام از مادر شهیدان جنیدی برده ام. ? شهید این مادر محترمه تقدیم اسلام کرده و “آقا” در وصف پدر این شهیدان همین بس که فرموده: “ایشان از اولیاء الله بود”.

• در دیار سبلان

از شمال رفتن به اردبیل و دیدن دریاچه شورابیل هم برای خودش لذتی دارد. آدمی در “گردنه حیران” واقعا حیران می ماند از قدرت خدا در خلق زیبایی های باشکوه. در آفرینش کوه. فقط این را بگویم و رد شوم که برای رفتن به انزلی و بعد آستارا و اردبیل لزومی ندارد حتما از شهر رشت رد شوی. بعد از لاهیجان می توانی ماشین را بیاندازی سمت آستانه اشرفیه و لشت نشا و کیاشهر و خلاصه به انزلی برسی بی نیاز از درگیر شدن با ترافیک شهر رشت. نرسیده به اردبیل شهر “نمین” قرار دارد که عسل اش معروف است اما همین عسل را بد نیست اگر بدانیم چگونه تولید می شود. عسل به روایتی استفراغ زنبور عسل است و به دیگر روایت مدفوع هاچ زنبور عسل. این دیگر عجب خدایی است. حضرت ابوتراب در نهج البلاغه از عسل به عنوان بهترین و مغذی ترین ماده غذایی نام برده و همه پزشکان در یک کلام، عسل را “شفا” می دانند و تو اگر نیک بنگری در همین عسل کافی است قدرت خدا را ببینی و ببینی که شیرین ترین ماده غذایی را از چه چیزی آفریده. همین جا لعنت باید فرستاد بر همه منکرین خدا از اول تا آخر و اما در اردبیل، سری هم زدیم به آرامگاه شیخ صفی الدین اردبیلی که بی شک شیخ زاهد گیلانی که در لاهیجان مقبره دارد استادش بوده. این شیخ صفی را می شود پدر معنوی سلسله صفویه هم خواند. من با تمام ارادتی که به دکتر شریعتی دارم معتقدم دکتر در کتاب “تشیع علوی – تشیع صفوی” اغلب حرف حساب زده اما در شناخت مصادیق دچار اشتباه شده. دوران صفویه دوران باشکوهی بود از پیوند دین و دولت. یعنی که شاه عباس از پادشاهی فقط زورگویی و قلدری و احیانا خانم بازی اش را بلد نبود. او آنقدر عقل داشت که زمام امور را بسپرد دست فقهای مجتهد و علمای دین. حالا اینکه گاهی نان اهل بیت را می خورد و دم از “علی” می زد، این نه اشکال کار شاه عباس که اتفاقا نقطه قوت زمامداری اوست و مگر ما جز این است که هر نانی می خوریم از صدقه سر علی و اولاد علی است؟ اینکه دکتر گفته؛ “ما باید نان دنیا را بخوریم و برای دین کار کنیم، نه اینکه نان دین را بخوریم و برای دنیا کار کنیم”، حرف حکیمانه ای است اما مصداق آن، سلسله به قول دکتر ولایتی؛ جلیله صفویه نیست. بگذریم. بعد از اردبیل رفتیم “سرعین” و آب گرم “گاومیش گلی” که طبیعی ترین آب گرم اینجاست اما خدایی اش زمستان بیشتر فاز می دهد رفتن داخل آب گرم این حوضچه سر باز. یک مقدار هم اگر پولی که از ملت می گیرند خرج نظافت این آب گرم ها کنند، ثواب دارد! خود آب گرم بسیاری از امراض را دفع می کند و آب اش الحق که شفاست اما کثافت رختکن و دم پایی های پاره اگر بگذارد. هر چند که “یا من اسمه دوا و ذکره شفا” فقط حب حسین است.

• ماه یعنی حضرت آه، یعنی خامنه ای

در رانندگی ماشین آدم گاهی به طرف شانه خاکی جاده برود، بهتر از این است که خود آدمی برود سینه قبرستان. این اصل را در رانندگی رعایت کنید، به خصوص وقتی که دارید با ماشین جلویی شاخ به شاخ می شوید. و اما یکی از بهترین سواحل شمال، ساحل “حسن سرا” حد فاصل کلاچای و رودسر است که نه پولی است و نه شن هایش آنقدر نرم و ریز است که موقع بیرون آمدن از دریا اذیت شوی. ماشین را هم می توانی تا یک متری ساحل دریا ببری و اما شب نیمه شعبان با جناب باجناق و نوه همین جنیدی بزرگ که فرزند شهید حمید جنیدی است دل را زدیم به دریا و نیمه شب آمدیم شنا کنیم و خودمان را با آب و سکوت و شب و عشق و ماه و ستاره ها و اوج و موج آشنا کنیم. تا به حال ماه را این همه زیبا ندیده بودم و ستاره ها را این همه نورانی و زیاد. خودمان در آب بودیم و نگاه مان به آسمان. جسم مان ماهی بود و جان مان پرنده و برگ برنده مان دریا بود و آسمان. در روی امواج دریا خوابیده بودم و چشم از ماه بر نمی گرفتم و دیدم که ماه در شب همان اختیارات خورشید را دارد در روز. یعنی شاید گرما و نور خورشید را ماه نداشته باشد اما آنقدر ستاره دور و بر خود دارد که از پس تاریکی برآید و دیدم که الحق وقتی شب باشد و قتی دوران غیبت باشد و وقتی مهدی نباشد، این حضرت ماه، نائب بر حق خورشید است. به ماه نگاه می کردم که چه کامل بود. نقصی ندیدم در ماه و دیدم که چه بزرگ آبرویی دارد نزد ستاره ها و دیدم که ماه چه زیبا گفت خطاب به خورشید که؛ “این آبرو را هم خود شما به ما داده ای”. دیدن ماه، نگاه به دریا، خیره شدن به ستاره ها، دل زدن به دریا، چشم دوختن به آسمان، عبادت ما پروانه هاست و باز هم به ماه نگاه می کردم و می دیدم که انگار ستاره ها دارند دور ماه طواف می کنند و وقتی آن همه ستاره را گرد ماه دیدم خدا را شکر گفتم که ما اهل کوفه نیستیم. ما شکوفه های گل یاسیم. پر از احساسیم. عاشق عباسیم. خواستم بشمارم ستاره ها را. عدد کم آوردم و همانجا به دشمنان خامنه ای گفتم: بیشمار ماییم. شما غلط کردید بیشمارید. شما بی شعارید. بی شعور. بی عار. شما به جای طواف گرد ماه، لیاقت تان همان شب پرستی است. شب و ظلمت و تاریکی و خفاش با شما، ماه و نور ماه و عشق ستاره ها با ما. و باز به ماه نگاه کردم و دیدم تنها گناه ماه این است که بی خورشید قبول کرده رهبر ستاره ها باشد. یعنی منت گذاشته بر سر ما. یعنی افتخار داده به ما. خدا را در همان دریا شکر گفتم بابت نعمت ولایت و بابت مصداق این نعمت، رهبر عزیزمان خامنه ای. و همین طور خیره شده بودم به ماه که دیدم اگر شب بود و ماه نبود، شب پرستان، “نور” را سر می بریدند و فهمیدم اولین کسی که بابت رهبری خامنه ای به ایشان دست مریزاد می گوید مهدی فاطمه است. اولین سپاسگزار مولای ما، پادشه خوبان است. و دیدم که بیشترین آه را از فراق خورشید همین جناب ماه می کشد و دیدم که خداست آنکه بر سر مولای ما دست می کشد. خدایا شکرت بابت تحقق این شعار؛ “دست خدا بر سر ماست، خامنه ای رهبر ماست”. آری، خامنه ای رهبر ماست. هر کس به کسی نازد، ما هم به علی نازیم. تمام هستی ما خامنه ای است. عشق ما مستی ما خامنه ای است. با خامنه ای ما دنبال هیچ واسطه ای برای مهدی نمی گردیم. الکی عده ای خودشان را به خورشید وصل نکنند. عامل اتصال ستاره ها به خورشید فقط و فقط جناب ماه است. از ماه کسی نزدیک تر به خورشید نیست. و باز دیدم که ماه چقدر زیبایی داده به آسمان. ماه نباشد ما کجا می توانیم آسمان را ببینیم؟ گفت: “به علی شناختم من به خدا قسم خدا را”. و باز دیدم که بی ماه، هیچ راهی به الله ختم نمی شود که اگر در روز، قطب عالم امکان حضرت خورشید است، در شب، قطب نمای راه ما سرانگشتان جناب ماه است. ای شب! هر چه می خواهی تیره تر باش و ای لیل! هر چه می خواهی تاریک تر. ماه ما چون عباس نگهدار اوست، همه ظلمات تو را یک تنه حریف است. گفت: “آمریکا، آمریکا، تو با سلاح تزویر، ما با سلاح ایمان بجنگ تا بجنگیم”. ???? ماهواره جاسوسی دشمن، بروند بمیرند که عمرا از پس این ماهپاره علوی تبار ما برآیند. تا ما ماه را داریم، روزگار شب پرستان سیاه است. یک بار نوشتم؛ ما این بار منتظر نمی مانیم تا محرم گردد. عاشورا را جلو می اندازیم و یک مو ز سر علی اگر کم گردد، سرتان را می گذاریم روی سینه تان. به امتحانش می ارزد. ما بدمان نمی آید شما را لااقل در یک جا بی شمار کنیم؛ در جهنم!