با سلام. نظر به مشکلاتی که برای سایت “قطعه ??″ در بعد فنی پیش آمده و با توجه به تماس های مکرر دوستان به اطلاع می رسانم فعلا “ghadiany.com” و “ghadiany.ir”  بدون “www” نشانی سایت می باشد.

قبل التحریر: عازم سفری هستم به زودی و بیم دارم باز بلایی سر این سایت بیاید و نتوانم نکاتی را گوشزد کنم: در این مدت در “قطعه ??″ بسیاری را آزرده ام. سایت بالاترین. سران فتنه. آقازاده ها. بوزینه بازها. شبکه بی بی سی. خواص بی بصیرت و … از جمع این اراذل و اوباش هر چه نثارشان کردم حق شان بود و چه جای حلالیت طلبیدن؟ که وعده من و این عده باشد به قیامت! به لطف خدا صحیح و سالم برگردم باز هم به شما که عرض می کنم (!) نی ساندیس جمهوری اسلامی را فرو می کنم در چشم دشمن. خارج از این دار و دسته اگر کسی را رنجانده ام عذر می خواهم. حلالم کنید. حلالم کنید اگر ستاره خوبی نبودم برای حضرت ماه. پروانه گاهی آنقدر عاشقانه دور شمع می گردد که ناخودآگاه گیج می زند! و بالش می سوزد و وبال گردنش می شود؛ بگذارید به این حساب! حلالم کنید اگر سلامی را بی جواب گذاشتم و وبلاگی را نخوانده گفتم؛ خوانده ام و متن خوبی بود! حیف که آنقدرها “آزاد” نیست وقتم و الا می دادم نمایندگان مجلس که با قید عشق فوریت فقط “وقف” شما کنند. جمله را داشتید؟!  

***

 جملاتی که در زیر می خوانید بریده ای است از یک رمان بلند که چند ماهی است مشغولم به نوشتنش و اگر عمری باقی بود تا چند وقت دیگر چاپ خواهد شد. این رمان نزدیک ??? صفحه است و محورش فتنه سال هشتاد و اشک. تا کنون ??? صفحه از رمان “سمفونی مورچه ها” را نوشته ام و این یکی را بی هیچ بر و برگردی تقدیم می کنم به خامنه ای که مهمترین آیه خدا برای ماست؛ حتی مهمتر از آیه های سوره “نمل”؛

نمی دانم کیست آن کسی که زودتر از من پنج شنبه ها می رود سر مزار پدرم و با گلاب می شوید مزار قطعه ?? ردیف ?? شماره ?? را. گاهی پرپر می کند گلبرگ های گل گلایل را و گاهی می بینم که قبر بابا اکبر بوی شقایق می دهد. مزار پدر من سمفونی مورچه هاست. هیچ قبری در بهشت زهرا این همه نمل ندارد. یک بار به مورچه ای گفتم: می شناسی این شخص را؟ و جوابم نداد و من تازه فهمیدم مورچه ها با آدم حرف نمی زنند. برای مصاحبه یا من باید مورچه می شدم یا یکی از مورچه ها آدم می شد. من پیامبر بی ادعایی هستم و مورچه شدم و با یکی از مورچه ها رفتم داخل مزار پدرم. داخل قبر تاریک بود اما روزنه ای از بیرون، نور را داخل قبر می کرد. و من هر چه گشتم پدرم را نیافتم. موریانه ها خورده بودند خون شیرین پدرم را لابد. خبری هم از استخوانی نبود. خاک بود و خاک. یعنی بابا اکبر کجای این هستی است؟ مورچه ای که با من آمده بود داخل قبر گفت: برگرد! برگشتم و دیدم پوتین بابا اکبر افتاده انتهای قبر. رفتم داخل پوتین و دیدم جوراب پدرم هم داخل پوتین است. همین طور که داشتم روی جوراب پدرم راه می رفتم مورچه ای از بیرون قبر صدایم کرد و گفت: بیا بیرون. آن کسی که زودتر از تو پنج شنبه ها می آید سر مزار پدرت الان اینجاست. دختر جوانی است که به بابای تو می گوید بابا. زود باش بیا … شاکی شدم. گفتم: غلط کرده کسی به پدر من می گوید بابا اما چون من مورچه بودم دختر جوان چادری نشنید صدایم را.

با هر سرعتی بود خواستم از قبر بیرون بیایم که ناگهان دوباره آدم شدم. دستی به سر و صورت خودم کشیدم و دیدم که بله! راستی راستی آدم شده ام. حالا چه جوری از قبر بیایم بیرون؟ دوست مورچه ام را صدا زدم اما جوابم را نداد و تازه فهمیدم که مورچه ها زبان آدمی زاد را نمی فهند!

با هر والذاریاتی بود پوتین بابا اکبر را پا کردم و دراز به دراز گرفتم خوابیدم. حالا هر که می خواهد برای بابا اکبر فاتحه بفرستد، بفرستد؛ الان آنکه درون مزار پدرم خوابیده است منم. من. چند تایی مورچه هم هستند که بدبختی زبان همدیگر را نمی فهمیم.

عاجزانه از همه تقاضا دارم قضاوت درباره این رمان را موکول کنند به بعد از خواندن کامل آن و مثلا نگویند فلانی گفته غلط کرده کسی بابای مرا پدر صدا کند! یادتان نرود این جملات بریده ای کوتاه از رمانی بلند است.

***

دیروز در “جشن پدران آسمانی” متن کوتاهی را خواندم که شبکه خبر لطف کرد و سانسورش کرد. این متن در زیر می آید؛

پدران آسمانی و مادران زمینی

 پدران ما وقتی که آسمانی شدند تازه غم و درد ما هم شروع شد. ما زندگی خوب و آرامی داشتیم اما همین که گل لاله پرپر شد خار یتیمی فرو رفت در چشم ما و استخوان شد سهم گلوی ما. فغان سهم حنجره مان شد و غم غروب ارث رسید به پنجره ما. بگذار جشن تان را خراب کنم. جشن پدران آسمانی چه صفایی دارد اگر قبلش از غم و رنج مادران زمینی مان حکایت نکنیم. مادران ما اگر بعد از آسمانی شدن پدران مان ازدواج کردند یک حرف شنیدند و اگر ازدواج نکردند یک زخم زبان شنیدند. یکی هم اگر احترام ما بچه های شهدا را نگه داشت فقط به خاطر یتیم بودن ما بود. کسی برای ما به خاطر انسان بودن مان ارزشی قائل نیست. ما به درد همین جشن ها می خوریم. ما شده ایم سیاهی لشکر مناسبت ها. خدا پدر این مناسب ها را بیامرزد. اگر این چهار تا مناسبت آسمانی هم نبود مسئولین محترم که خدا سایه شان را از سر ما کوتاه نکند هرگز یادی از ما زمینی ها نمی کردند. می دانم نوشته ام تلخ است اما تلخ تر از کام مادر شهید علیرضا شهبازی نیست که هیچ کدام از حضرات تا به حال به این مادر شهید سر نزده اند. آهای مسولین! امام مگر نگفت خانواده های شهدا چشم و چراغ این ملتند؟ آخرین بار کی بر دست یک پدر شهید بوسه زده اید؟ اگر همین مراسم ها نباشد سال به دوازده ماه آیا یادی از پدر شهید محسن شادفر می کنید؟ اینجا هم اگر یادی از ما می کنید فقط برای این است که صندلی مراسم آسمانی شما خالی نباشد و الا سر شما شلوغ تر از این حرف هاست که درد دل مادر شهیدی که ?? سال چشم به راه جگر گوشه اش است را بشنوید. اصلا شما می فهمید ?? سال بی پدری کشیدن یعنی چه؟ آیا می دانید که امروز سن ما از پدران مان بیشتر شده؟ آیا می فهمید که وقتی معلم کلاس اول به ما گفت؛ بابا نان داد، چند سال از شهادت نان آور خانه ما گذشته بود؟ آیا می فهمید وقتی معلم زنگ انشا به ما گفت؛ از شغل پدرتان بنویسید، ما چه کشیدیم؟ آیا می فهمید که پدران آسمانی ما در قاب همچنان جوانند اما قامت مادران زمینی ما مدتهاست که خمیده؟ تعارف که با هم نداریم. شما کلاس تان رفته بالا و دیگر ? شنبه ها به جای رفتن به بهشت زهرا به رستوران حاج نائب می روید و به نیابت از همه شهدا برگ می خورید و دیگر برای تان صرف نمی کند چیزی بشنوید از گلبرگ سرخ لاله ها. شما شب جمعه ها به جای بستن سربند، آبستن عافیت می شوید و در درکه و دربند، فکه و حسن باقری شهید و حاج احمد دربند را فراموش می کنید. شما اما به ما سهمیه دادید. به ما یخچال دادید. به ما کولر دادید. به ما خانه دادید. به ما دانشگاه دادید. به ما ماشین دادید. به ما هواپیما دادید. به ما بنز ضد گلوله دادید. به ما حقوق ماهی ?? میلیون تومان دادید. به ما در شمال ویلا دادید. به ما در جنوب کشتی دادید اما ما حاضریم همه اینها را به شما برگردانیم و یک بار دیگر بر لب پدران آسمانی مان بوسه بزنیم. دست تان درد نکند بابت این سهمیه ها. لطف کنید و بگویید بعد از شهدا شما چه کرده اید؟ “آقا” و تک و توک عده ای عمار را بگذاریم کنار همه تان از راست و چپ و اصولگرا و اصلاح طلب سر و ته یک کرباسید و آن دنیا شهدا جلوی تان را خواهند گرفت که چرا در روز جشن پدران آسمانی، مادر شهیدی مجبور است برای رفتن به بهشت زهرا بلیط اتوبوس قرض بگیرد. علی جان! ای ابوتراب! ای حضرت پدر! تمام دل خوشی ما این است که تو بابای مایی و الا به جز فرزندت سید علی کسی بر سر ما دست نوازش نمی کشد. چه می گویم؛ این تنها ماه است که می فهمد آه ما ستاره ها را.

و این هم متنی درباره حال و روز امروز؛

سیریش محصول نطفه ای ناپاک است

 آرزوی دکتر برآورده شد و گلویش شد “سوتک” به دست کودکی گستاخ و بازیگوش در آفریقای جنوبی، بندر نلسون ماندلا. “ووووزلا” سوتک است و مارادونا باید بیدار شود و باز با “دست خدا” باز کند دروازه غرب را. جناب دیگوی بزرگ! این بار مراقب مافیای خداجو باش و به جای سیگار برگ عکسی از چه گوارا بکش در این یکی بازویت و خالکوبی کن در پوسته این جهان بی عفت طرحی از آدمیت را. پله و قیصر و میشل پلاتینی را خریده اند. تو خودت را ارزان تر از برده های دوران بربریت نفروش. دریبل کن فقر را. گل بزن به دروازه بی عدالتی. پاره کن تور آپارتاید را. در بیار کت و شلوار را و باز هم کتانی استوک دار بپوش. مافیا باز هم برایت خواب بدی دیده است. کسی نگفته ریش چقدر به تو می آید؟ راستی! این صدای “ووووزلا” انگار صدای اعتراض انسان است به این روزگار بی آموزگار. حتی دیگر دریبل های دوطرفه رونالدو هم نمی تواند برای دخترک یتیم غزه جای خالی پدر را پر کند. جهان مربی دیگری می خواهد. سیستم چهار چهار دو دیگر جواب نمی دهد. ضربات ایستگاهی درست دارد می خورد به قلب قدس. دیوید ویا دارد با توپ معجزه می کند، لمپارد با پاس تو در، اسراییل با تانک مرکاوا، پسرک آلاسکا فروش غزه با سنگ خوش دست، دختر خاله آقازاه معروف با سگ پا کوتاه و نمایندگان مجلس با وقف دانشگاه آزاد. بوق بزن ای سیه چهره بی نصیب از جام جهانی که حذف شده تیم ات عدالت از گردونه رقابت. کامرانی فر باید آفساید اعلام کند گل کاکتوس را که به جای عطر، بوی خار می دهد. علی مطهری در محوطه آفساید است و به جای مارادونای کوچک یکی باید غضنفرهای جبهه اصولگرایی را بگیرد. حالا دیگر حریف علی معاویه نیست و بیانیه های جنبش فتح دارد همان کار کاغذ معاریو را می کند و ما مانده ایم طرف حساب مان کیست و با چه کسی بجنگیم. یک روز هم که سروش بیانیه نمی دهد، وظیفه خون به دل کردن ما می افتد روی دوش خودی ها. سیریش محصول نطفه ای ناپاک است از ازدواج نامشروع چسب برجهای دوقلو با شیره شجره خبیثه کاخ سفید. سیریش دکتر نیست، کنه ای است چسبیده به درخت لخت و عریان سکس و فلسفه و “اصلها ثابت و فرعها فی السما” را می خواهد با فحش نابود کند! سگ سلمان رشدی شرف دارد به فرج حاج دباغ که او به قرآن اهانت کرد و این یکی به قرآن ناطق. همان تهمت هایی که خوارج نثار علی می کردند این روزها عده ای که در سلامت نطفه شان شبهات اساسی است دارند نثار ماه ما می کنند. با آل علی هر که در افتاد ایراد از نطفه اش است. خدا را شکر که سروش از ما نیست. خدا را شکر که سروش طرفدار شیخ بی سواد است. خدا را شکر که سروش بر نمی تابد نور ماه را. خدا را شکر که خانه خفاش در تاریکی است. خدا را شکر که کروبی طرفدار آقا نیست و الا به شما که عرض می کنم برای ما ستاره ها آبرو باقی نمی ماند. خدا را شکر که خاتمی با ما نیست. خدا را شکر که مهندس با ما نیست. خدا را شکر سران فتنه با ما نیستند. خفاش غیر خودی است و آن “اتحاد” که آقا گفت منظور، وحدت کلمه با تاریکی نبود. لطفا از آقا خرج نکنید؛ مولای ما کی گفت با آنهایی که به جای بذر مهر، تخم قهر می کارند متحد شویم؟ خدا را شکر که این روزها همه دارند خودشان را به خوبی نشان می دهند. انگار نرخ تورم پایین آمده. همه جا ارزانی است. همه دارند مفت خودشان را می فروشند و به ثمن بخس سر حسین را. خوب شد عمار در همان صدر اسلام به شهادت رسید. اینجا کار عمار و میثم تمار سخت شده است. طلحه دارد پشت علی نماز می خواند و زبیر رخنه کرده در جبهه خودی و من به یک خودی رای دادم اما همین که روی صندلی سبز بهارستان نشست درد مرا فراموش کرد و به جای بازی در نقش مالک شد مالک ملک و املاک دانشگاه آزاد. بنویسیم وقف، بخوانیم کلاه شرعی. حالا ما به جای خانه شیخ باید تجمع کنیم مقابل خانه ملت و انتخاب کنیم که به درس اخلاق مرجع تقلیدمان برویم یا خیمه حسین. عده ای از نمایندگان مجلس فقط همان اندازه مدرک قلابی شان از دانشگاه آزاد می ارزند. خدا را شکر پرده ها دارد کنار می رود. امام زمان نه مرجع تقلید می خواهد، نه نماینده مجلس، نه قاضی و نه خاندان هزار فامیل از خود راضی. امام زمان ??? بسیجی می خواهد. نور خورشید برای چشم خاندان هزار خفاش ضرر دارد و شاید از نظر برخی ها که قضاوت را باید از کامرانی فر یاد بگیرند خون بسیجی شهید غلام کبیری، یعنی “کشک” که عرضه ندارند اخراج کنند سران فتنه را از زمین بازی انقلاب. پس بوق بزن ای سیه چهره با “ووووزلا” که من عاشق همین “لا” هستم و می خواهم از “نه” چماق بسازم و بکوبانم بر سر مثلث زر و زور و تزویر.

قبل التحریر: مسلمانی به نام “سلمان” که بابایش “روح الله” از شهدای عزیز ماست، برایم نظری گذاشته بود و خواسته بود نظرش را در قسمت “یادداشت های قطعه ??? بگذارم. با افتخار خواسته ایشان را قبول کردم. آنچه در زیر می آید نظر این دوست عزیز درباره این روزهای فضای مجازی است:

موتور جست و جوی من همان موتور بابا اکبر و بابا روح الله است

آهای بدانید که ما برحقیم. ما درسایت های مان همدیگر را خواهر و برادر صدا می زنیم. ما درسایت های مان، اعمال و اذکار رجبیه را کامنت می گذاریم. ما از این مکان مقدس (آری مقدس) هروقت که خارج می شویم بابغض وگریه و یادشهدا و امام  و ماه خارج می شویم. مانگرانی نداریم  که ا گر دخترمان، خواهرمان و مادرمان  به این سایت سرزد با تصویر و تصنیف و تمثیل مستهجنی روبرو شود. ما در اینجا شاهد رابطه های خارج از ضابطه نیستیم. ما اینجا لحظه به لحظه به زهرای تب دار و عباس علمدار و حیدر بی یار و حسین سالار بیشتر عشق می ورزیم. آهای باشما هستم فتنه گران! مگر شما نبودید که محیط اینترنت را مسموم و مملو از بی حیایی کردید؟ مگر شما نبودید که آمار جستجوی سایت های مسایل جنسی را در ایران  به بالای ?? درصد رساندید؟ آنقدر این محیط را چندش آور کردید که ما (انقلابی ها، مذهبی ها، حزب اللهی ها، ریش دارها و بسیجی ها) و خانواده مان بترسیم از وب گردی و حتی استفاده صحیح ازاین محیط، زیرا که در هر موتور جستجوی خراب شده ای، یک حرف از حروف الفبا را می زدی،  مستهجن ترین و سخیف ترین عناوین جلوی ما قطار می شد که ما حتی از دیدن نام شان شرم می کردیم؛ ما که مثل شما نیستیم. مادرم با ذکر حسین به من شیر داد و پدرم را در خاک عراق در زندان های صدام به جرم عاشقی ماه زمانه اش، منافقین (البته خدا جو بودند!) تیر بر سرش زدند. و اما بعد؛ شما ادعا کردید که در محیط مجازی بیشمارید. به قول داداش حسین ما (یا حسین ماه) غلط کردید بیشمارید. امروز تکلیف ما حضور در صحنه مجازی ای است. تاثیرش را لابد دیدید؛ همانطور که اربابان تان گفتند؛ جمهوری اسلامی با قدرتی که در سایبر به دست اورده کاری کرده که سبزک ها نمی توانند قرار اغتشاش بگذارند.
(جمهوری اسلامی: تیم  سایبری سپاه، کیهان، فارس، وطن امروز، جوان، حسین قدیانی، پناهیان، کامنت گذاران سایت اش، موتور قراضه ها، مسجد ارکی ها، طلبه سیرجانی، مادر و همسر شهید و ایثارگر. نه، جمهوری اسلامی یعنی همه رای دهندگان به نظام و همه مریدان ماه، همه ?? خردادی ??، همه ? دی های ??،همه ??بهمنی های ??، همه انقلابی ها، حتی منتقدین برخی سیاست های دولت و در عین حال معتقد به اصل حاکمیت. موتور جستجوی من، موتور بابا اکبر است که همان “بابا روح الله” من است.

***

لعن علی عدوک یا حیدر، کروبی و اون دو تا خنگ دیگر

شیخ بی سواد چند روز پیش در میان استقبال پر شور مردم قم وارد شهر خون و قیام شد. شدت استقبال از شیخ بی سواد به حدی بود که ابوقراضه حامل این یارو چند بار نزدیک بود در رودخانه قم رود چپ کند. کروبی در بدو ورود به میدان ?? تن با حضور در سوهان فروشی حاج حسین و پسران خطاب به فروشنده گفت:

شیخ: به شما که عرض می کنم؛ من حضور در مغازه حاج حسین و پسران را یک فداکاری بزرگ می دانم. حالا این سوهان ها کلا کیلویی چند است؟

فروشنده: ما سوهان نداریم!

شیخ: پس اینها چیه؟ کلا به شما که عرض کنم؛ اینها مگر سوهان قم نیست؟

فروشنده: اینها که می بینی سوهان قم نیست، سوهان روح سران فتنه است!

بر اساس همین گزارش شیخ آنگاه وارد قم رود شد و به شنا در رودخانه بدون آب پرداخت اما شور بودن آب قم همانا و با نمک تر شدن شیخ همانا. وی که داشت قورباغه می رفت، به ابراز احساسات مردم پاسخ گفت. “قم رود، شیخ بی سواد بدرود”، “ما منتظر عمامه کروبی هستیم، هیچ جا نمیریم همین جا هستیم”، “”لعن علی عدوک یا حیدر، کروبی و اون دو تا خنگ دیگر”، ابوموسی اشعری، کروبی تو محشری”، “کروبی شیرجه بزن، رودخونه آب نداره”، کروبیه پاپتی، به شهر ما خوش آمدی” و “باتومی که دست ماست، رو ملاج شیخ ماست” از جمله شعارهای مردم بود.

این گزارش می افزاید؛ شیخ بیسواد آنگاه وارد خانه صانعی شد ولی به دلیل ازدحام جمعیت ساعاتی در خانه وی محبوس ماند. کروبی در همان بدو ورود از شیخ یوسف راه دررو را پرسید که شیخ یوسف به وی گفت: می توانی از در پشت بام به خرپشتک بروی و از آنجا از دست مردم فرار کنی. در این لحظه یکی از محافظان شیخ به وی گفت: خدا لعنتت کنه که جز درد سر برای ما چیزی نداری اما کروبی از این حرف محافظ خود ناراحت شد و گفت: به شما که عرض می کنم حالا ما باید چه خاکی در سرمان بریزیم؟

محافظ کروبی: بهتر است از راه دریچه کولر فرار کنی!

شیخ یوسف: شرمنده، کولر خانه ما اسپیلت است!

کروبی: اسپیلبرگ؟!

محافظ کروبی: خنگ خدا! اسپیلت، نه اسپیلبرگ. اسپیلبرگ یک کارگردان است.

کروبی: به شما که عرض می کنم؛ پس اسپیلت چیه؟

شیخ یوسف: به کولر گازی می گویند اسپیلت.

کروبی: چرا اسپیل من، اسپیل خودت!

محافظ کروبی: بابا، اسپیلت یک مارک خارجیه. غلط نکنم عقل ابوموسی اشعری را دایورت کردن رو مخ تو.

کروبی: خب زود تر می گفتی. من به گمانم یک فحش داخلیه! حالا به شما که عرض کنم؛ الان دقیقا مردم چی دارند شعار می دهند؟ چرا اینقدر عصبانی شده اند؟ راستی! به من گفتی؛ دایورت؟ حالا که اینطور شد دایور خودت!

محافظ کروبی: دایور اوباما! دایور شهرام جزایری! دایور سران فتنه!

این گزارش می افزاید؛ سپس کروبی از ترس حضور مردم وارد حمام خانه صانعی شد اما خبرنگار ما که می ترسید شیخ به او هم تهمت تعرض بزند بی خیال رسالت خبرنگاری خود شد و شیخ را با راه درروی چاه حمام تنها گذاشت.

گفتنی است یک منبع آگاه که اتفاقا اصرار داشت نامش فاش شود شیخ از همه جا بی خبر را در یکی از خروجی های فاضلاب قم رود مشاهده کرده است.

بعدالتحریر:

?- برادرم “امین” فرزند شهید والا مقام “مهدی عارفی” که درست مثل “راس الحسین” جاوید الاثر است، در وبلاگ “عدالت ناگزیر” دو متن عالی نوشته. اولی از هر نظر خوب است و نوید تولد یک نویسنده خوب را داده و دومی هم عالی است اما تنها عیبش این است که درباره من نوشته شده.

?- اضافه شدن “آب شور قم و با نمک شدن شیخ” محصول نظر “عرفان ??? بود در کامنتها. یکی دیگر از دوستان هم به نام “ناشناس” پیشنهاد نوشتن طنزی به من داده بود که متن کوتاه ایشان شاید از طنزی که خودم می خواستم بنویسم بهتر و قوی تر بود. این هم متن مختصر و مفید این عزیز:

سلام داداش حسین
خواستم مطلب طنزی را یاد آوری کنم که اگر وقت داشتی خودت تکمیل کنی و بگذاری دوستان یک کم بخندند:
با توجه به برگزاری مسابقات جام جهای وهم زمانی آن با خرداد ماه و سالگرد انتخابات و اینکه طرفداران سبز تماشای مسابقات را به ولگردی در خیابان ها ترجیح می دهند، آقای موسوی بیانیه جدیدی داده و ضمن محکوم کردن فیفا و شخص بلاتر و کل جامعه جهای فوتبال گفت: اسیر این صحنه آرایی خطر ناک نخواهم شد!
خانم متفکر جهان هم با توجه به باخت سنگین استرالیا مقابل آلمان بیانیه داده و تصریح کرده: با توجه به اینکه استرالیا فرزند اقیانوسیه و داماد آسیاست پس حتماً تقلب شده است و باخت این تیم مشکوک می باشد.