قطعه 26ردیف عشق مقدس

“قطعه 26″ وبلاگی مقدس است که از هر انگشت اعضایش یک هنر می بارد. این هم تازه ترین سروده امین: “ما جمله ستارگان و سالار قلم، صد شکر که قدر یکدگر می دانیم؛ از عشق به مقتدایمان حضرت ماه، از ساقی دشت کربلا می خوانیم؛ با عرض ارادت به امام و شهدا، از حال و هوای جبهه ها می خوانیم؛ ذکر لبمان بود سلام و صلوات، بهر فرج یار دعا می خوانیم؛ تا سر بدهد بانگ انا المهدی را، در قطعه پاک بیست و شش می مانیم”.”یازینب” برایم “دیشب خواب بابا رو دیدم دوباره” کامنت گذاشته. “هپلی” هم امروز صبح برای قطعه26 متنی نوشت و “علیرضا کیانی” هم امشب در بیانچه به دفاع از این قطعه مقدس پرداخت: “قدیانی بنویس… http://bayanche.ir/?p=364” چرا که اینجا قطعه ای از بهشت است؛ نه با قلم که با خون باید نوشت. جالب است؛ همه مطالب “نه ده” اینجا هست و در عین حال پرفروش ترین کتاب سال فتنه و اشک، “نه ده” بچه بسیجی هاست. این قلم مقدس است. این قطعه مقدس است. نظردهنده این قطعه مقدس است. نظرات این قطعه مقدس است. قطعه 26نورانی است و فاش می گویم؛ فقط خفاش از نور بدش می آید. بدش می آید. چه جوری هم بدش می آید. البته به … که بدش می آید.

هنوز پیکر بچه اش، جگرگوشه اش از فکه برنگشته اما هنوز امیدوار است که سعید برمی گردد. زنده یا آغشته به خونش برای پیرزن مهم نیست. مهم این است که سعید برمی گردد. سعید برمی گردد. سعید رفته بود که زود برگردد. سعید بچه حرف گوش کنی بود. سعید هر روز صبح دست مادرش را بوس می کرد. سعید هر روز صبح برای مادرش نان سنگک می خرید … چرا من بگویم؟ بگذار خود حاجیه خانم از سعید بگوید: اسمش را گذاشتم سعید، چون در عید سعید غدیر خم به دنیا آمد. علی نگذاشتم، چون خدابیامرز پدر سعید اسمش علی بود. به سعید یک بار شیر ندادم الا اینکه قبلش وضو می گرفتم. وضو می گرفتم و به سعید شیر می دادم و برایش روضه علی اصغر می خواندم؛ “گهواره خالی، قنداق خونی؛ لایی لایی اصغرم برگشته رودم”. بعد که بزرگ شد با چادر من در کوچه خیمه می زد و تکیه درست می کرد. یک سینی می گرفت دستش و راه می افتاد خانه به خانه و برای کمک به هیات پول جمع می کرد. یک بار ساواکی ها آمدند و سعید 13ساله مرا گرفتند به باد کتک. به چه جرمی؟ به جرم حسین حسین گفتن. مادر به خطاها همچین سعید را زده بودند که تا چند روز نتوانست از جایش بلند شود. همه اش می گفت: مادر! نمردیم و ما هم برای امام حسین کتک خوردیم. گفتم: خدا کند برای امام حسین شهید بشوی. گفت: خدا از دهانت بشنود.
سعید عصای دستم بود. همین یک پسر را داشتم. گاهی نگاه می کردم به قد و بالایش. می زدم به تخته تا چشم نخورد. برایش “وان یکاد” می خواندم. تا اینکه شب آخر. یعنی آخرین شبی که سعید کنارم بود. سعید بدون پدر بزرگ شده بود. من برایش هم مادری کردم و هم پدری. عجیب به من وابسته بود. گاهی تا دقایقی دستم را بو می کرد. بوس می کرد. می گفت: دست مادر بوی بهشت می دهد. شب خداحافظی اما افتاد به پایم. شروع کرد پایم را بوسیدن. نمی گذاشت مانعش شوم. همه اش می گفت: مادر! من نه که خیال کنی ترسو باشمها اما فردا که دارم می روم جنوب، دلم پیش شماست. مواظب خودت باش. برایت پول گذاشته ام کنار. از یک طرف دوست دارم شهید شوم، از یک طرف با دوری شما چه کار کنم؟ بعد از من چه بر تو خواهد گذشت؟ چه کسی برای تو و این 2 تا خواهرم این 2 تا طفل معصوم نان آور خانه است؟ چه کسی برایت نان سنگک می خرد؟ چه کسی در کارهای خانه کمکت می کند؟ چه کسی تو را با شیرین کاریهایش می خنداند؟ خدایا! این مادرم را به تو می سپارم. مادرم در این شهر دراندشت غریب است.
پیش پای قطار سعید گفت: مادرم! گریه نکن. می روم و زود برمی گردم. خیلی زود. بعد خندید و گفت: چشم بر هم بزنی، من برگشته ام. بیایم، قبل از هر چیز از “حسن نانوا” برایت نان سنگک می خرم. گریه نکن. گریه نکن. من کی به تو قولی داده ام که زیرش زده ام؟ زود برمی گردم. حالا دستت را بیاور جلو. می خواهم ببوسم دستت را. گفتم: من که می دانم؛ این آخرین باری است که تو داری سعید دستم را می بوسی. گفت: از کجا همچین می گویی؟ گفتم: به دلم بد افتاده. گفت: بد به دلت راه نده. من زود برمی گردم.
***
چشم به در دوخته ام بیایی سعید. هر کسی زنگ خانه را می زند 25 سال است که فکر می کنم تویی. با کلی امید می روم در را باز می کنم اما تو را نمی بینم. کجایی پسرم؟ دیر کرده ای؟ پیکرت زیر کدام خاک خوابیده؟ کجا باید دنبالت بگردم؟ تو که بد قول نبودی. کجایی پس. دلم خوش بود شاید با آزاده ها بیایی، نیامدی. دلم خوش بود شاید با شهدای تفحص بیایی، نیامدی. من دلم را به چه چیزی خوش کنم. مگر چند تا پسر داشتم. چقدر به عکست نگاه کنم؟ چقدر گریه کنم؟ تا کی منتظر بمانم؟ یعقوب در فراق یوسف، هر چه بود مرد بود اما من یک مادرم. مادر دلش نازک است. زود می شکند. چند تا سفره ام البنین باید بیاندازم تا از تو یک خبری بیاید؟ برای من هر روز غروب جمعه است. یادت می آید ماه رمضان می رفتی دم غروب بالکن خانه و اذان می گفتی. هر اذانی آتش به دل من می زند. هر عید سعیدی آتش به دل من می زند. هر قبر شهیدی آتش به دل من می زند. برگرد ولو شده با یک تکه استخوان. با تو هستم سعید. بی معرفت با تو هستم. نمی شنوی صدایم را؟ می دانی چند سال است این دست مرا نبوسیدی. دست مادر مگر نمی گفتی بوی بهشت می دهد؟
***
هنوز اشک از چشم پیرزن پاک نشده بود که خوابش برد. مادر سعید سالهاست که با اشک چشم می خوابد. این بار اما خوابش ابدی بود. رفته بود بهشت تا برای سعید بوی بهشت ببرد.
بیا سعید و دست مادرت را بوس کن.
برای شادی روح مادر مکرمه شهید سعید محمدی فاتحه ای بخوانیم.

***

قطعه26 ردیف عشق مقدس

برادرم “امیرعلی” مدیر وبلاگ “آینده از آن حزب الله” این کار زیبا را تقدیم قطعه مقدس 26 کرده است. از این پس کارهای تقدیمی شما را در بخش “قطعه 26 ردیف عشق مقدس” پوشش می دهم؛

????Ghadian (چینی)
ماشا الله حزب الله

برادرم “میلاد” مدیر وبلاگ “میلاد پسندیده” باز هم طرحی تقدیم “قطعه ??″ کرده است:

http://aks98.com/images/h2xoex2oywa7uskde840.jpg

قصه امروز و دیروز نیست. پیرمرد را از سالها قبل می شناختم. یک پای ثابت ? شنبه های بهشت زهرا بود. صبح زود می آمد تا آنطور که خودش می گفت؛ به ترافیک دود و آهن و آدم بر نخورد. نماز صبح را در خانه می خواند و از میدان خراسان می آمد بهشت زهرا. از همان سنگکی محل نانی می خرید و با یک فلاسک کوچک چای می آمد سر مزار پسرش شهید علی اکبر رحمتی تا آنطور که خودش می گفت؛ بهترین صبحانه عمرش را بخورد. گاهی پیرمرد چیزهایی از پسرش برای من تعریف می کرد. همین یک پسر را داشته از قرار. یکی دیگر هم بود؛ محسن که در همان نوزادی سل گرفت و مرد و آنطور که پیرمرد می گفت؛ عمرش به دنیا نبود. علی اکبر اما دانشجوی دانشگاه تهران بود. داشت برای دکترا می خواند که خورد به عملیات کربلای پنج. آن روزها یک دقیقه هم برای علی اکبر یک دقیقه بود اما چه می کرد با خیمه خمینی؟ تا همین جا هم خیلی از امام شرمنده بود که دیر به جبهه رفته بود. علی اکبر قصه جوانان کوچه بنی انقلاب است و آنطور که پیرمرد می گفت؛ با یک دختر خانم عقد کرده بود و قرار و مدار را هم گذاشته بودند برای عروسی. آخرای سال ?? بود. واپسین روزهای ماه دی. پیرمرد خوب یادش هست که حتی کارت عروسی را هم سفارش داده بودند اما علی اکبر چه می کرد با خیمه خمینی؟ یک روز دست عروس خانم را گرفت و رفت بهشت زهرا. رفت سر مزار دوست هم دانشگاهی اش که در والفجر ? به شهادت رسیده بود؛ علی اصغر. به همسرش “فاطمه” گفت: من و این علی اصغر را که می بینی، با هم عهد اخوت بسته بودیم. پیمان برادری. اروند نامردی کرد و برادرم را از من گرفت. علی اصغر فقط ?? سال داشت وقتی شهید شد. تیر خورده بود درست به پهلویش. هنوز لباسش خونی بود که پیکرش را برای تشییع به تهران آوردند. فاطمه! دیشب خواب علی اصغر را دیدم. گفت: اگر می خواهی بیایی، الان وقتش است.
***
یعنی چه بلایی سرش آمده بود؛ پیرمرد را می گویم. مدتها بود کربلایی حسن را در بهشت زهرا ندیده بودم؛ یک دلم می گفت؛ نکند به رحمت خدا رفته. عقل هم نکرده بودم شماره ای، نشانی ای، چیزی از پیرمرد بگیرم، تا اینکه ? شنبه همین هفته قبل، بعد از شاید یک سال، عاقبت پیرمرد را دیدم اما دیگر سر صبح نبود. خورشید به جای بالا آمدن داشت غروب می کرد. رفتم جلو. خودم را به پیرمرد نشان دادم و سلامی و از این جور حرفها. پیرمرد اما راستش زیاد تحویل نگرفت. پیرمرد آن “کربلایی حسن” ی نبود که من می شناختم. جا خوردن من از برخورد سرد پیرمرد، یکی از همراهانش را وادار کرد تا مرا بکشاند کنار و بگوید؛ کربلایی حسن فراموشی گرفته. یعنی آلزایمر. یک سالی می شود. نه که تو، ما را هم درست به جا نمی آورد. ? ماه پیش هم فهمیدیم سرطان خون دارد. با ?? سال سن، بدنش کشش شیمی درمانی ندارد. پزشکان می گویند؛ حداکثر تا ? ماه زنده است. نهایت ? ماه. صبح و شب کارش شده گریه و زاری. گاهی تا ساعتها عکس علی اکبر را دست می گیرد و شروع می کند به سینه زدن. گاهی یادش می رود علی اکبر شهید شده و همین طور پسرش را صدا می کند. می گوییم؛ کربلایی! علی اکبر شهید شده. می گوید؛ من که هنوز برایش عروسی نگرفته ام. دامادش کنم، بعد برود شهید شود. خلاصه عالمی دارد برای خودش. حرفهایی می زند که خون می شود دل آدم. امروز صبح اما اصرار کرد که مرا ببرید بهشت زهرا. نگاه کن! چه جوری دارد به قبر علی اکبر نگاه می کند؟ چه جوری دارد دست می کشد روی سنگ قبر؟ غلط نکنم یک چیزهایی از شهادت علی اکبر یادش آمده باشد. تا الان که از ما قبول نمی کرد علی اکبر شهید شده.
***
ای خدا. ای خدا. دلم آتش گرفت وقتی دیدم کربلایی حسن نشست زمین و شروع کرد بوسه زدن بر سنگ مزار پسرش. همچین سنگ قبر را دست گرفته بود که. ای خدا. دیدم دارد مثل ابر بهار گریه می کند. مثل ابر بهار. ای خدا. چه کارت های عروسی که تبدیل شد به وصیتنامه شهید تا عده ای امروز سر یک صندلی به سر و کله هم بزنند. ای خدا. چقدر امثال کربلایی حسن، خون جگر خوردند تا امروز عده ای به جای دوست با دشمن نرد عشق ببازند. چه لباسهای خاکی و خونی به جای رخت دامادی پوشیده شد تا امروز عده ای شهدا را ولو با یک صلوات یاد نکنند. چقدر فاطمه ها که در حسرت ازدواج با علی اکبرها ماندند و چه غصه ها که نخوردند از فاصله ها. ای خدا. کربلایی حسن هم از جمع ما می رود و ما می مانیم و این سئوال حیاتی؛ که بعد از شهدا براستی ما چه کرده ایم؟ ای خدا. بارها خوانده ام سنگ مزار این شهید را؛ “چرا دشمنان در کفر خود تا این حد محکم و منسجم هستند اما ما در اصول و ارزشها و ایمان خود اینهمه سستی به خرج می دهیم؟ من هم از پیش شما می روم اما سفارشی ندارم الا یک چیز؛ ولی فقیه را تنها نگذارید”.
***
آهای سران فتنه، خواص بی بصیرت، بابصیرتها، اصولگرایان، اصلاح طلبان، خواص، عوام، احزاب سیاسی، توده های ملت، مسئولین، مردم، دولتمردان، نمایندگان، روسای قوا، جوانان، بزرگترها، “ولایت فقیه” سفارش شهداست و اگر نیک بنگری “کربلایی حسن” آلزایمر نگرفته، عده ای از ما دچار فراموشی شده ایم. پیرمرد، علی اکبرش را به جا می آورد، آیا ما هم شهدا را که با یکدیگر عهد اخوت بسته بودند، به جا می آوریم؟ گفت: “بسی گفتیم و گفتند از شهیدان، شهیدان را شهیدان می شناسند”.

این متن را تقدیم می کنم به همه برادران و خواهرانی که دیروز با زبان روزه یک بار دیگر در “قطعه ??″ علیه فحاشی یزیدیان حماسه آفریدند و بیش از هزار نظر در متن قبلی به ثبت رساندند. به ویژه به همسنگر خوب و عزیزم؛ علیرضا کیانی.

این هم شیرین کاری جدید هپلی:

http://pic0.picsorlinks.com/ph_or_36661_b09e543.jpg